# 1,2,3 De eerste drie dingen

En toen had ik een blog..... nu nog bijhouden. Op de fiets, onder de afwas, op het paard, onder de douche, dat zijn zo van die momenten dat je nadenkt over zaken die je op je blog zou kunnen zetten. Leuke, gekke, grappige, stomme, gewone, verbazingwekkende dingen die je overkomen of die je om je heen ziet gebeuren. Maar zodra de computer aangaat is er ofwel veel werk te doen ofwel mail te checken en eigenlijk hoogste tijd voor bed. Dus wanneer dan? Tijd is immers een schaars goed geworden in de huidige maatschappij.

Bovendien is deze blog niet zomaar voor het grapje de wereld ingekomen, het is een huiswerkblog! Ik word geacht minstens 23 stukjes te schrijven over de 23 dingen die ik op Web 2.0 ga beleven! Daar gaan we dan. Tijd gemaakt. Voor het gemak combineer ik direct ding 1, 2 en 3 in dit blogje. Dat is dan weer tijdsefficiënt. ;-)

Bij de eerste drie dingen heb ik bekeken en nagedacht over wat web 2.0 is en voor mij betekent, een weblog aangemaakt (welkom!), de juiste tijd ingesteld, wat uitgeprobeerd en de meester en juf van 23 dingen gemeld dat ik dit gedaan heb.

De term Web 2.0 kwam ergens vorig jaar mijn leven insluipen, vriendinnen spraken erover, eentje had erover geschreven in de krant. De term was wel vaker voorbij gekomen maar ik had nooit zo gesnapt wat het betekende. En aan hen kon ik het veilig vragen, wat is dat nu? Aha, het zit zo: eerst was internet een een-dimensionale aanbieder van gegevens. Professionals van allerlei pluimage gingen er gegevens opzetten die ik als consument tot mij kon nemen. Van openingstijden tot nieuws, je kon er alles vinden. Gaandeweg is dit veranderd en kunnen consumenten op gemakkelijke wijze ook inhoud (content met een mooi nederlands woord;-)) op het wereldwijdeweb kwijt. Variërend van weblogs (ziehier!) tot Youtube. En natuurlijk Wikipedia, een encyclopedie voor en door ons allen. Consumenten zijn ook producenten geworden.

Ik vind dat wel mooi! Het maakt het internet haast tot een levend organisme dat evolueert en zichzelf steeds ontwikkelt. Ook ik als gebruiker verander, evolueer en ontwikkel. Een kleine 15 jaar geleden op de Pabo schreef ik (ja, met papier en vulpen, heel prehistorisch) ál mijn verslagen en dat waren er héél veel (ook mooi om te zien hoe mijn houterige staccato puberhandschrift veranderde in een keurig juffenhandschrift). Alleen mijn eindverslag typte ik (met 2 vingers) en printte ik uit op zo'n matrix printer waar het hele studentenhuis van op zijn grondvesten schudde. Mobieltjes bestonden alleen nog in koelkastformaat en slechts voor enkele bepaalde type mensen. Nu sms ik dagelijks met vriendinnen, voor werk en met mijn moeder; reuze handig!

Voor mij zijn ict/nieuwe media een gebruiksmiddel. Ik zie het als dezelfde handigheid van een mes om een brood mee te snijden, een pen om mee te schrijven of een schaar om papier mee te knippen. Het is geen doel op zich. En toch is internet anders. Want ook bij mij, gewoon gebruiker, sluipen er snel gewoontes in. Mijn werk bestaat opeens grotendeels uit e-mail afhandelen en surfen over het net. En ook thuis ontaardt e-mail lezen al snel in urenlange prettige dwaaltochten door cyberspace. Al klikkend, heel associatief, kom je de leukste dingen tegen. En voor ik het wist had ik een Hyves account, was ik lid bij Schoolbank (loopt dat nog?) en Bibliotheek 2.0, check ik blogs van vrienden, bestel ik áltijd online kaartjes voor van alles, gebruik ik Picasa voor mijn foto's, loop ik vakanties na op Google Earth en heb ik een heus weblog! Gaandeweg ben ik dus best heel Web 2.0 geworden.

Dat komt natuurlijk vooral omdat toepassingen gaandeweg heel 'dumbo-proof' geworden zijn. Naar ik begrijp heeft dat te maken met de loskoppeling van inhoud en vorm (en met HTML en XML coderingen??) maar dat zegt me dan weer niks. Ik merk dat ik het gaandeweg vanzelf leer. Je begint ergens, klikt eens wat aan, met een beetje boerenverstand en ietwat logisch denken kom je een héél eind! Eigenlijk kun je niks echt fout doen. Als je een hele map dreigt weg te kieperen vraagt de computer braaf of je wel heel zeker weet dat je dat wilt.... heb je later toch spijt, graaf je gewoon weer even in je prullenbak. Ideaal, zonder appelschillen!

Ook het aanmaken van een gmail account en een weblog gaan prima op die manier. Bloggen is wel een uitdaging. Wil er wel van alles vertellen zoals eerder gezegd. maar ja, tijd..... En hoeveel wil ik eigenlijk delen met de wereld? En zit die wereld wel op mijn verhalen te wachten? Diezelfde tijd zal het leren. :-)