Jawel, de volgende hobbel is genomen, de functie RSS feed heeft weinig geheimen meer voor mij.... Er zijn wel een paar weken overheen gegaan, steeds een stukje uitproberen. Gelukkig direct aantekeningen gemaakt (met een pen op een papiertje!) zodat deze blog nu vlot gemaakt kan worden.
RSS Feed
RSS zorgt ervoor dat een feedreader jouw favoriete websites bijhoudt op nieuwe berichten op internet. Ideaal.... over het algemeen. Ik kende het principe al een beetje van de ProBiblio feeds op mijn werkpc. En van mijn persoonlijke favoriet iGoogle, die vind ik dus heel leuk. Even kijken naar Fokke & Sukke, belangrijke data af laten tellen, het nieuws in de gaten houden en vooral heel veel buienradar checken. Kan ik droog gaan fietsen of paardrijden? Voor mij een bijna onmisbaar hulpmiddel geworden! (hoewel je met een regenpak ook best ver komt....)
Eerst eens even de aangeraden filmpjes e.d. bekeken, moest erg lachen om het PlainEnglish filmpje. Goed gedaan, heel helder! Van de uitleg van computers in de klas werd ik echter diep treurig..... didactisch erg onverantwoord wat mij betreft; sáái, langdradig (zou ik toch ook een beetje zapgeneratie in me hebben?) en heel kinderachtig. De screencast was dan weer humor om te lachen zo beroerd, Hollanders die Engels praten oeieoeioei..... onderwijskundig om te huilen overigens. Genoeg gezeurd, het is me toch heel duidelijk geworden wat een RSS feed doet en daar ging het om.
(Leer ik in de 23 dingen ook nog hoe ik linkjes kan maken van woorden in mijn blog? Zodra ik dat kan zal ik natuurlijk linkjes maken naar bedoelde filmpjes. Anders weten de lezers die niet aan 23 dingen meedoen niet waar het over gaat. Voor hen; nog even geduld, als ik eruit ben kunnen jullie doorklikken en zelf lachen om deze zaken)(Het is gelukt! Nu nog leren om ze in een nieuw venster te openen...)
Netvibes
Als feedreader ben ik netvibes uit gaan proberen. Daar is best uit te komen, beetje klikken en proberen. Even dacht ik heel erg vast te zitten (was ff kwijt hoe ik een feed kreeg toegevoegd) maar toen de dames van de begeleiding over mijn schouder meekeken viel het natuurlijk reuze mee. :-)
Om dingen toe te voegen moet je wel veel klikken, niet goed voor de rsi natuurlijk! Ik wil niks met die openbare pagina, ik heb al een blog en een hyves, het is wel goed zo....
Het toevoegen van alle 23 dingen blogs was easy maar zoals ik bij Avondster al las, hoogst irritant dat je dan nog de namen van de blogs zelf moet invullen..... nog los van het feit dat ik nog steeds niet weet welke collega achter welke blog schuilgaat....
Het toevoegen van de opgegeven websites is makkelijk hoewel ik bij Marktplaats eventjes moest speurneuzen. Ben zelf op zoek gegaan naar voor mij interessante sites maar bijvoorbeeld leesplein heeft geen RSS feed.... balen! Zal ze eens mailen. :-)
Biblioblogs en zoeken naar blogs
Dat met die biblioblogs en google blogs zoeken naar blogs ligt me niet zo. Er is zoveel! En waar moet ik op zoeken? Voor mij werkt toch de methode gezien-bij-anderen heel goed. Je bent op een blog, die verwijst weer naar een ander en zo kom ik ook op die leuke blogs. Ook leuk om blogs van vrienden te volgen. Ik kan geloof ik in mijn blog toevoegen wie ik volg. Ga ik doen.
Verslavend
Tja, RSS feed verslavend? Ja en nee, als je eenmaal aan het klikken slaat ben je zo uren verder, van het een via het ander het halve web over. Netvibes maakt het leven makkelijker door alles mooi te groeperen zoals ik wil (moest lachen om Pinguins opmerking over tabjes voor werkwoensdagen, luie zaterdagmiddagen en vakantievoorpret o.i.d.) maar ja, kost ook were tijd om bij te houden...... ga hem eerst maar eens standaard aanzetten iedere dag, dat werkt vast het beste. En dan wel natuurlijk tijdseffinciënt zoals time management cursussen dat leren: openen op een vast moment wanneer je ook kunt lezen/reageren.....
zondag 2 november 2008
dinsdag 7 oktober 2008
# 1,2,3 De eerste drie dingen
En toen had ik een blog..... nu nog bijhouden. Op de fiets, onder de afwas, op het paard, onder de douche, dat zijn zo van die momenten dat je nadenkt over zaken die je op je blog zou kunnen zetten. Leuke, gekke, grappige, stomme, gewone, verbazingwekkende dingen die je overkomen of die je om je heen ziet gebeuren. Maar zodra de computer aangaat is er ofwel veel werk te doen ofwel mail te checken en eigenlijk hoogste tijd voor bed. Dus wanneer dan? Tijd is immers een schaars goed geworden in de huidige maatschappij.
Bovendien is deze blog niet zomaar voor het grapje de wereld ingekomen, het is een huiswerkblog! Ik word geacht minstens 23 stukjes te schrijven over de 23 dingen die ik op Web 2.0 ga beleven! Daar gaan we dan. Tijd gemaakt. Voor het gemak combineer ik direct ding 1, 2 en 3 in dit blogje. Dat is dan weer tijdsefficiënt. ;-)
Bij de eerste drie dingen heb ik bekeken en nagedacht over wat web 2.0 is en voor mij betekent, een weblog aangemaakt (welkom!), de juiste tijd ingesteld, wat uitgeprobeerd en de meester en juf van 23 dingen gemeld dat ik dit gedaan heb.
De term Web 2.0 kwam ergens vorig jaar mijn leven insluipen, vriendinnen spraken erover, eentje had erover geschreven in de krant. De term was wel vaker voorbij gekomen maar ik had nooit zo gesnapt wat het betekende. En aan hen kon ik het veilig vragen, wat is dat nu? Aha, het zit zo: eerst was internet een een-dimensionale aanbieder van gegevens. Professionals van allerlei pluimage gingen er gegevens opzetten die ik als consument tot mij kon nemen. Van openingstijden tot nieuws, je kon er alles vinden. Gaandeweg is dit veranderd en kunnen consumenten op gemakkelijke wijze ook inhoud (content met een mooi nederlands woord;-)) op het wereldwijdeweb kwijt. Variërend van weblogs (ziehier!) tot Youtube. En natuurlijk Wikipedia, een encyclopedie voor en door ons allen. Consumenten zijn ook producenten geworden.
Ik vind dat wel mooi! Het maakt het internet haast tot een levend organisme dat evolueert en zichzelf steeds ontwikkelt. Ook ik als gebruiker verander, evolueer en ontwikkel. Een kleine 15 jaar geleden op de Pabo schreef ik (ja, met papier en vulpen, heel prehistorisch) ál mijn verslagen en dat waren er héél veel (ook mooi om te zien hoe mijn houterige staccato puberhandschrift veranderde in een keurig juffenhandschrift). Alleen mijn eindverslag typte ik (met 2 vingers) en printte ik uit op zo'n matrix printer waar het hele studentenhuis van op zijn grondvesten schudde. Mobieltjes bestonden alleen nog in koelkastformaat en slechts voor enkele bepaalde type mensen. Nu sms ik dagelijks met vriendinnen, voor werk en met mijn moeder; reuze handig!
Voor mij zijn ict/nieuwe media een gebruiksmiddel. Ik zie het als dezelfde handigheid van een mes om een brood mee te snijden, een pen om mee te schrijven of een schaar om papier mee te knippen. Het is geen doel op zich. En toch is internet anders. Want ook bij mij, gewoon gebruiker, sluipen er snel gewoontes in. Mijn werk bestaat opeens grotendeels uit e-mail afhandelen en surfen over het net. En ook thuis ontaardt e-mail lezen al snel in urenlange prettige dwaaltochten door cyberspace. Al klikkend, heel associatief, kom je de leukste dingen tegen. En voor ik het wist had ik een Hyves account, was ik lid bij Schoolbank (loopt dat nog?) en Bibliotheek 2.0, check ik blogs van vrienden, bestel ik áltijd online kaartjes voor van alles, gebruik ik Picasa voor mijn foto's, loop ik vakanties na op Google Earth en heb ik een heus weblog! Gaandeweg ben ik dus best heel Web 2.0 geworden.
Dat komt natuurlijk vooral omdat toepassingen gaandeweg heel 'dumbo-proof' geworden zijn. Naar ik begrijp heeft dat te maken met de loskoppeling van inhoud en vorm (en met HTML en XML coderingen??) maar dat zegt me dan weer niks. Ik merk dat ik het gaandeweg vanzelf leer. Je begint ergens, klikt eens wat aan, met een beetje boerenverstand en ietwat logisch denken kom je een héél eind! Eigenlijk kun je niks echt fout doen. Als je een hele map dreigt weg te kieperen vraagt de computer braaf of je wel heel zeker weet dat je dat wilt.... heb je later toch spijt, graaf je gewoon weer even in je prullenbak. Ideaal, zonder appelschillen!
Ook het aanmaken van een gmail account en een weblog gaan prima op die manier. Bloggen is wel een uitdaging. Wil er wel van alles vertellen zoals eerder gezegd. maar ja, tijd..... En hoeveel wil ik eigenlijk delen met de wereld? En zit die wereld wel op mijn verhalen te wachten? Diezelfde tijd zal het leren. :-)
Bovendien is deze blog niet zomaar voor het grapje de wereld ingekomen, het is een huiswerkblog! Ik word geacht minstens 23 stukjes te schrijven over de 23 dingen die ik op Web 2.0 ga beleven! Daar gaan we dan. Tijd gemaakt. Voor het gemak combineer ik direct ding 1, 2 en 3 in dit blogje. Dat is dan weer tijdsefficiënt. ;-)
Bij de eerste drie dingen heb ik bekeken en nagedacht over wat web 2.0 is en voor mij betekent, een weblog aangemaakt (welkom!), de juiste tijd ingesteld, wat uitgeprobeerd en de meester en juf van 23 dingen gemeld dat ik dit gedaan heb.
De term Web 2.0 kwam ergens vorig jaar mijn leven insluipen, vriendinnen spraken erover, eentje had erover geschreven in de krant. De term was wel vaker voorbij gekomen maar ik had nooit zo gesnapt wat het betekende. En aan hen kon ik het veilig vragen, wat is dat nu? Aha, het zit zo: eerst was internet een een-dimensionale aanbieder van gegevens. Professionals van allerlei pluimage gingen er gegevens opzetten die ik als consument tot mij kon nemen. Van openingstijden tot nieuws, je kon er alles vinden. Gaandeweg is dit veranderd en kunnen consumenten op gemakkelijke wijze ook inhoud (content met een mooi nederlands woord;-)) op het wereldwijdeweb kwijt. Variërend van weblogs (ziehier!) tot Youtube. En natuurlijk Wikipedia, een encyclopedie voor en door ons allen. Consumenten zijn ook producenten geworden.
Ik vind dat wel mooi! Het maakt het internet haast tot een levend organisme dat evolueert en zichzelf steeds ontwikkelt. Ook ik als gebruiker verander, evolueer en ontwikkel. Een kleine 15 jaar geleden op de Pabo schreef ik (ja, met papier en vulpen, heel prehistorisch) ál mijn verslagen en dat waren er héél veel (ook mooi om te zien hoe mijn houterige staccato puberhandschrift veranderde in een keurig juffenhandschrift). Alleen mijn eindverslag typte ik (met 2 vingers) en printte ik uit op zo'n matrix printer waar het hele studentenhuis van op zijn grondvesten schudde. Mobieltjes bestonden alleen nog in koelkastformaat en slechts voor enkele bepaalde type mensen. Nu sms ik dagelijks met vriendinnen, voor werk en met mijn moeder; reuze handig!
Voor mij zijn ict/nieuwe media een gebruiksmiddel. Ik zie het als dezelfde handigheid van een mes om een brood mee te snijden, een pen om mee te schrijven of een schaar om papier mee te knippen. Het is geen doel op zich. En toch is internet anders. Want ook bij mij, gewoon gebruiker, sluipen er snel gewoontes in. Mijn werk bestaat opeens grotendeels uit e-mail afhandelen en surfen over het net. En ook thuis ontaardt e-mail lezen al snel in urenlange prettige dwaaltochten door cyberspace. Al klikkend, heel associatief, kom je de leukste dingen tegen. En voor ik het wist had ik een Hyves account, was ik lid bij Schoolbank (loopt dat nog?) en Bibliotheek 2.0, check ik blogs van vrienden, bestel ik áltijd online kaartjes voor van alles, gebruik ik Picasa voor mijn foto's, loop ik vakanties na op Google Earth en heb ik een heus weblog! Gaandeweg ben ik dus best heel Web 2.0 geworden.
Dat komt natuurlijk vooral omdat toepassingen gaandeweg heel 'dumbo-proof' geworden zijn. Naar ik begrijp heeft dat te maken met de loskoppeling van inhoud en vorm (en met HTML en XML coderingen??) maar dat zegt me dan weer niks. Ik merk dat ik het gaandeweg vanzelf leer. Je begint ergens, klikt eens wat aan, met een beetje boerenverstand en ietwat logisch denken kom je een héél eind! Eigenlijk kun je niks echt fout doen. Als je een hele map dreigt weg te kieperen vraagt de computer braaf of je wel heel zeker weet dat je dat wilt.... heb je later toch spijt, graaf je gewoon weer even in je prullenbak. Ideaal, zonder appelschillen!
Ook het aanmaken van een gmail account en een weblog gaan prima op die manier. Bloggen is wel een uitdaging. Wil er wel van alles vertellen zoals eerder gezegd. maar ja, tijd..... En hoeveel wil ik eigenlijk delen met de wereld? En zit die wereld wel op mijn verhalen te wachten? Diezelfde tijd zal het leren. :-)
dinsdag 30 september 2008
What's in a name?
Hoera! L. heeft een blog! Welkom lieve lezer in de wereld van koekiemonster.
Een probleem dat mij dagen voorafgaand aan het maken van een blog flink heeft beziggehouden is de kwestie: nickname.....
Natuurlijk kun je met naam en toenaam een blog starten... misschien is dat zelfs wel prettig open en eerlijk. Al dat gedoe om je indentiteit te bewaken, iedereen weet dat er in cyberspace meer over jezelf bekend is dan jezelf weet of misschien wil weten.
Een poos geleden vond ik nog bijna niks als ik mezelf googlede (spelling?) maar nu vind
's werelds grootste zoekmachine wel 3 volle pagina's met links; bibliotheek 2.0, werk, studie, genealogie sites, hyves etc.... Wow, how cool is that? Of; Wow, hoe erg is dat? Kies zelf maar wat van toepassing is.
Al dagen nemen manlief en ik de mogelijke opties door, nog even los van het feit of een andere creatieveling in den lande me al voor was. Wat is leuk? Lot-uit-de-loterij? Dan weet iedereen direct wie je bent, of niet? Iets met de bibliotheek? Biebmiep is véél te stoffig! Biebbitch allitereert lekker maar om jezelf nou als bitch te verkopen? Past niet zo bij me. Biebbabe dan? Grappig en gewaagd. Hoewel ik prima tevreden ben over m'n voorkomen gaat predikaat babe me nou weer ietsje ver. Namen van geliefde boekpersonages? Teveel om uit te kiezen. Naam van je geliefde huisdieren? Te klef, om je nou weer als dier te identificeren....
Poe hé, lastige kwestie. Een nickname is toch een soort alter-ego. Het zegt iets over je zonder jezelf direct helemaal te verraden. Waar wil je jezelf mee portretteren? Mag een knipoog naar jezelf? (natuurlijk!! geen betere kennis dan zelfkennis, zei mijn moeder altijd en met gezonde zelfspot is niets mis!)
Vandaag een middagje surfen, 23 dingen uitzoeken en opstarten, fotoboekje Hema regelen, aannemers googlen, foto's sorteren en natuurlijk iTunes luisteren. Met genoegen weer eens geluisterd naar Sing the Alfabet van Sesame Street (als ge niet wordt als kinderen, zult ge het rijk der hemelen niet binnentreden...) met mijn favoriete song C is for Cookie. Met dat lekkere blauwe koekiemonster. Hmmmm, IK hou van koekjes (meer dan goed voor me is, hahahaha) én ik hou van blauw. Tadaah, een nickname voor mij is geboren......
Een probleem dat mij dagen voorafgaand aan het maken van een blog flink heeft beziggehouden is de kwestie: nickname.....
Natuurlijk kun je met naam en toenaam een blog starten... misschien is dat zelfs wel prettig open en eerlijk. Al dat gedoe om je indentiteit te bewaken, iedereen weet dat er in cyberspace meer over jezelf bekend is dan jezelf weet of misschien wil weten.
Een poos geleden vond ik nog bijna niks als ik mezelf googlede (spelling?) maar nu vind
's werelds grootste zoekmachine wel 3 volle pagina's met links; bibliotheek 2.0, werk, studie, genealogie sites, hyves etc.... Wow, how cool is that? Of; Wow, hoe erg is dat? Kies zelf maar wat van toepassing is.
Al dagen nemen manlief en ik de mogelijke opties door, nog even los van het feit of een andere creatieveling in den lande me al voor was. Wat is leuk? Lot-uit-de-loterij? Dan weet iedereen direct wie je bent, of niet? Iets met de bibliotheek? Biebmiep is véél te stoffig! Biebbitch allitereert lekker maar om jezelf nou als bitch te verkopen? Past niet zo bij me. Biebbabe dan? Grappig en gewaagd. Hoewel ik prima tevreden ben over m'n voorkomen gaat predikaat babe me nou weer ietsje ver. Namen van geliefde boekpersonages? Teveel om uit te kiezen. Naam van je geliefde huisdieren? Te klef, om je nou weer als dier te identificeren....
Poe hé, lastige kwestie. Een nickname is toch een soort alter-ego. Het zegt iets over je zonder jezelf direct helemaal te verraden. Waar wil je jezelf mee portretteren? Mag een knipoog naar jezelf? (natuurlijk!! geen betere kennis dan zelfkennis, zei mijn moeder altijd en met gezonde zelfspot is niets mis!)
Vandaag een middagje surfen, 23 dingen uitzoeken en opstarten, fotoboekje Hema regelen, aannemers googlen, foto's sorteren en natuurlijk iTunes luisteren. Met genoegen weer eens geluisterd naar Sing the Alfabet van Sesame Street (als ge niet wordt als kinderen, zult ge het rijk der hemelen niet binnentreden...) met mijn favoriete song C is for Cookie. Met dat lekkere blauwe koekiemonster. Hmmmm, IK hou van koekjes (meer dan goed voor me is, hahahaha) én ik hou van blauw. Tadaah, een nickname voor mij is geboren......
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
